Benim adım Amine. Burada, Bussiya’da yaşıyorum. 25 yıldır aynı çadırda, aynı hayatta mücadele ediyorum. Kuraklık bizi hiç bırakmıyor. Elimde kalan birkaç keçiyi de geçen yıl kaybettim. Ama yine de yurdumu terk etmedim. Bir gün daha iyi bir hayat yaşayabileceğimize inanıyorum. Çocuklarım için her gün dua ediyorum. Onların daha iyi bir geleceği olsun istiyorum.
<img src="../../../../public/story/0/5/bel1.jpg" alt="bel1.jpg" />
En küçük kızım Arbi, benim en büyük destekçim. Her gün onun minicik ayaklarıyla benimle kilometrelerce yol yürümesi beni hem üzse de hem de gururlandırıyor. Evimize en yakın su kaynağı dört saat uzaklıkta. Buraya yılda ancak üç kez yağmur yağıyor. Bu yüzden her sabah erkenden yola koyuluyoruz. Arbi ile birlikte taşlı yolları geçip kumlu tepeleri aşıyoruz. Güneş tepemizde yakıyor ama başka çaremiz yok.
<img src="../../../../public/story/0/5/bel2.jpg" alt="bel2.jpg" />
Arbi her zaman sabırlı. Küçücük yaşında, benim en büyük dayanağım oldu. Yorgun da olsa hiç şikayet etmiyor. Yol boyunca bazen durup gölgede soluklanıyoruz. Suya ulaştığımızda onun yüzündeki mutluluğu görmek, benim için her şeye değer. O küçük elleriyle suyu yüzüne çarptığında içim biraz olsun rahatlıyor. Ama biliyorum ki bu mutluluk kısa sürüyor. Çünkü daha eve dönmek için saatlerce yürümemiz gerekiyor.
<img src="../../../../public/story/0/5/bel3.jpg" alt="bel3.jpg" />
Bazen bu toprakların ne kadar acımasız olduğuna inanmak istemiyorum. Ama burası bizim yurdumuz. Arbi ile birlikte hayvanlarımızla suyu paylaşıyoruz. Onların da bizim gibi bu suya ihtiyacı var. Su kaynağı giderek tükeniyor ve her gün daha da zorlaşıyor hayatımız. Ama umudumu kaybetmiyorum. Çünkü biliyorum, bir anne olarak çocuklarım için güçlü olmak zorundayım.
<img src="../../../../public/story/0/5/bel.jpg" alt="bel.jpg" />
Yolda yürürken güneşin doğuşuna ve batışına şahit oluyoruz. Adımlarımıza güneş eşlik ediyor. Suya ulaştığımızda Arbi’nin yüzündeki sevinç bana bir gün bu zorlukların biteceği umudunu hatırlatıyor. Bizim hikayemiz belki de burada yaşayan milyonların hikayesi. Ama bu zorluğun sonunda mutlaka bir ışık var… Ben de o ışığa inanarak yaşamaya devam ediyorum.

Hayatım boyunca taşıdığım yük, yaşımı aşan bir ağırlık gibiydi. Henüz bir çocukken babasız kalmış, yetim olarak büyümüştüm. Ailemizin tüm yükü omuzlarımdaydı, ancak yoksulluk ve açlık, bu yükü katlanılmaz hale getiriyordu. Evimizde ekmek bulmanın bile bir mücadele olduğu günlerde, geceleri aç karnına uyumadan önce ettiğim dualar, umudumu kaybetmemek için tutunduğum tek şeydi.
<img src="../../../../public/story/0/6/gemi.jpg" alt="gemi.jpg" />Sonra bir gün, hiç beklemediğimiz bir hediye geldi: Bir balıkçı teknesi. Bu tekne bizim için bir mucizeydi. O an, o tekneye baktığımda hayatımda ilk kez sırtımdaki yükün biraz hafifleyebileceğini hissettim. İlk seferimize çıktığımızda içimde hem bir heyecan hem de korku vardı. Ama deniz bize cömert davrandı. Tuttuğumuz balıklarla hem karnımızı doyurduk hem de birazını satarak eve bir parça da olsa gelir getirebildik.
<img src="../../../../public/story/0/6/gemi1.jpg" alt="gemi1.jpg" /> Bu sadece bir başlangıçtı. Zamanla hem geçimimizi sağlamayı başardık hem de evimize umut ve neşe geri döndü. Artık komşularımızdan borç istemiyor, kendi ayaklarımızın üzerinde durabiliyorduk. Dualarımın karşılık bulduğunu, hayatımızın değiştiğini hissettiğim o anlarda içimi tarifsiz bir şükür kaplıyordu. 
Bize bu imkânı sunan, bu yeni hayatı başlatmamıza vesile olan Sadece İnsan Derneği’ne ve onların değerli bağışçılarına ne kadar teşekkür etsek azdı. Ailemle birlikte artık karnımız tok, yüzümüz gülüyordu. En önemlisi de, başkalarına el açmadan yaşamımızı sürdürebiliyor olmanın verdiği gururla doluyduk. 
Deniz hâlâ aynı denizdi, rüzgâr hâlâ aynı rüzgâr. Ama şimdi rüzgâr bizim teknemizi, bizim hayatımızı bir başka yöne doğru taşıyordu.
<img src="../../../../public/story/0/6/gemi3.jpg" alt="gemi3.jpg" />

Adım Ahmet. Beş kişilik bir aile olarak ayakta kalmaya çalışıyoruz. Çatışmaların ve kıtlığın ortasında bir hayat... Bu şartlar altında bir aileyi geçindirmeye çalışmak, karşılaşılabilecek en zor durumlardan biri.
Her sabah, elim kolum bağlı, ailemin yüzüne bakıyordum. Çaresizlik... Hayatımın merkezine bu kelime yerleşmişti sanki. Ne bir iş imkânım vardı ne de ailemi geçindirecek bir yol. Umut etmekten başka hiçbir seçeneğimiz yoktu.
<img src="../../../../public/story/0/7/yemenm.jpg" alt="yemenm.jpg" />
Tam her şeyin bittiğini düşündüğüm bir zamanda, Sadece İnsan Uluslararası Yardım Derneği’nden bir haber aldım. Köyümüzde gelir temini projeleri kapsamında bir destek sağlanacağını söylüyorlardı. İlk başta kulağıma gerçek gibi gelmedi. Ama bir süre sonra bize bir manav dükkânı açabileceklerini öğrendik. Hayatımızda bir şeylerin değişebileceğini hissettim ve bu his yıllardır hissetmediğim bir umut getirdi.
Dükkânımız kurulduğunda elim ayağım titriyordu. İlk kez tezgâhımıza sebzeler dizdiğimiz günü hatırlıyorum. Müşteriler yavaş yavaş gelmeye başladığında, içimde tarif edilemez bir mutluluk vardı. Satış yaptıkça, kazandığımız her kuruşla ailemin ihtiyaçlarını karşılayabileceğimi biliyordum. Çocuklarımın karnını doyurabileceğimi, onların bir gün daha aç kalmayacağını hissetmek… İşte bu duygu bana yaşama gücü verdi.
<img src="../../../../public/story/0/7/yemenm1.jpg" alt="yemenm1.jpg" />
Şimdi, manav dükkânımız sayesinde hayatımız bambaşka bir yöne evrildi. Artık başkalarına el açmıyor, kendi ayaklarımız üzerinde duruyoruz. Çocuklarımın yüzünde beliren gülümseme, eşimin gözlerindeki umut, bu değişimin en güzel göstergesi.
Düşünüyorum da, bu imkân bize sağlanmamış olsaydı, bizi nasıl bir gelecek bekliyor olacaktı? Hayal bile edemiyorum. Şimdi her gün dua ediyor ve bu projeyi hayata geçirenlere teşekkür ediyorum. Çünkü sadece bir dükkân değil, bize umut ve onur dolu bir hayat armağan ettiler.
<img src="../../../../public/story/0/7/yemenm2.jpg" alt="yemenm2.jpg" />